Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ...
Tον Κυριάκο Τζωρτζινάκη είχα την τύχη να τον έχω συνεργάτη, αλλά και στενό φίλο. Είχα όμως την ατυχία να τον χάσω πολύ νωρίς.
Ίσως γι’ αυτό και δεν είμαι ο κατάλληλος για να κάνω κριτική στο έργο του. Μόνο μερικά λόγια μπορώ να πω, να αναφέρω κάποια γεγονότα. Με την ερμηνεία όμως των έργων του, μπορώ να εκφράσω πόσο σημαντική για μένα ήταν, και εξακολουθεί να είναι, η μουσική του.
Ο Κυριάκος ήταν ο άνθρωπος που μαζί μεγαλώσαμε ‘κιθαριστικά’: από τις ‘αθλητικές υστερίες’ της μελέτης ατελείωτων ωρών με ασκήσεις και σκάλες, έως τις εγκεφαλικές υπερβολές του τύπου ‘ακούμε πέντε ώρες Bach και μετά τα δάχτυλα θα ανταποκρίνονται τέλεια’.
Όμως η αλήθεια είναι ότι τα δικά μου χέρια φάνηκαν να είναι πιο υπάκουα από τα χέρια του Κυριάκου. Άρα ήταν φυσικό κάποτε να έρθει η μοιραία στιγμή να μοιραστούν ρόλοι, σε δύο ανθρώπους που όμως είχαν ακριβώς τις ίδιες φιλοδοξίες: να παίξουν, να αυτοσχεδιάσουν και να δημιουργήσουν μουσικά.
Εκείνος λοιπόν άρχισε να στρέφεται περισσότερο στο να γράφει μουσική, εγώ στο να την ερμηνεύω. Εκείνος να χαίρεται που την ερμηνεύω καλά και συγχρόνως να λυπάται που δεν μπορεί να κάνει κι αυτός το ίδιο. Εγώ να χαίρομαι για την εκτελεστική μου δεινότητα, αλλά και να λυπάμαι που δεν έγραψα εγώ αυτά τα κομμάτια! Γιατί ήταν τόσο πηγαία η έμπνευσή του και τόσο ορμητικός ο δημιουργικός του οίστρος που εμένα με έπειθε ότι, ναι μεν έχω δικές μου ιδέες, αλλά "σύνθεση είναι αυτό που κάνει ο Κυριάκος". Η μοίρα λοιπόν το έφερε έτσι ώστε εγώ να τον ‘περιορίσω’ στον ρόλο του συνθέτη και αυτός να με ‘περιορίσει’ στον ρόλο του ερμηνευτή.
Συμμαθητές στη σχολή του Δημήτρη Φάμπα (1975)
Εγώ είχα την τύχη να ζήσω, να καταφέρω να σπάσω τα δεσμά του ‘ρόλου’ μου και να επεκταθώ σε αυτό που πάντα θεωρούσα αυτονόητο για την ύπαρξή μου ως μουσικού: την δημιουργία μουσικής.
Ο καλός μου φίλος ο Κυριάκος δεν πρόλαβε να σπάσει τα δικά του δεσμά, δαμάζοντας τα δάχτυλά του και περνώντας στον ρόλο του εκτελεστή, όπως αυτός τον ονειρευόταν. Γι’ αυτό και κάθε φορά που παίζω τα κομμάτια του, νιώθω ότι υπηρετώ και το δικό του απωθημένο, και πάντα (μα πάντα) αναρωτιέμαι:
Πώς θα το έπαιζε άραγε αυτό ο Κυριάκος;
Κώστας Γρηγορέας
grigoreas@tar.gr
Σημείωμα για το εξώφυλλο του δίσκου "Ο Γρηγορέας παίζει Τζωρτζινάκη" (2007)