ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΕΚΤΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟΥ (του Γιώργου Λιγνού)

Η Μουσική και το χιούμορ είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τα υπηρετούν άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται την σπουδαιότητα και των δύο.

Το σχόλιο μου αφορά μουσικούς που αν και έχουν υψηλό επίπεδο και κανείς δεν θα το αμφισβητήσει, δεν διανοούνται να σπάσουν την σοβαροφάνεια της κλασσικής συναυλίας και να επιτρέψουν την εισβολή του χιούμορ ή μια έστω πιο παιγνιώδη προσφορά της μουσικής στο κοινό ακόμα και σαν καρύκευμα.

Την αφορμή μου την έδωσαν κραυγές φρίκης για την παράσταση της Ε.Λ. Σ στη Βαρβάκειο αγορά, που μερικοί την χαρακτήρισαν βλάσφημη. Προς τι η φρίκη;

Κάποτε το κοινό έτρωγε απο κάτω και αντιδρούσε άμεσα και καμιά φορά ανεξέλεγκτα. Σιγά σιγά αυτό χαθηκε και η μουσική ανέβηκε στο βάθρο που της αρμόζει. Μόνο που οι θεράποντές της βολεύτηκαν στην ιερότητα του λειτουργήματός τους και έπαψαν να καταβάλουν προσπάθεια να δοκιμάσουν και κάτι άλλο. Δεν έχει σημασία τι παίζεις, αν το παίζεις καλά, αλλά και πώς το δίνεις.

Αν κάτι διδάσκουν τα παρακάτω γιουτουμπάκια είναι η ακομπλεξάριστη στάση των μουσικών.

Επιτέλους ας ξεφύγουμε λίγο απο τις παραδόσεις κι ας βγούμε στα μαγαζιά και στις πλατείες ( flashmob, βλέπε προηγούμενη ανάρτησή μου), ας δώσουμε παραστάσεις σε ανορθόδοξους χώρους, κι ας τολμήσουμε να συνδέσουμε την καλή μουσική με ανορθόδοξες εκτέλεσεις. Όχι για να γίνει ο κανόνας , αλλά για να σπάσει η δυναστεία του κανόνα πάνω στο κοινό και τους μουσικούς, που εμποδίζει την ανανέωση του κοινού και την στρατολόγηση νέων μουσικών (χρησιμοποιώ επίτηδες τον παλιό αγωνστικό όρο) σε ένα κλάδο που δεν θέλει μόνο ιεραποστολική πίστη αλλά και τρέλα.

Η σοβαροφάνεια και ο καθωσπρεπισμός και η κοσμική διάσταση των μουσικών γεγονότων που γεμιζε τους ναούς δεν έχουν τη δύναμη να κρατήσουν ζωντανό και να ανανεώσουν τη σχέση μουσικών – κοινού.

Πρέπει να βρεθούν κι άλλοι τρόποι.