Η εικόνα είναι από το site του Sauble Beach Festival of the Classical Guitar
Το καλοκαίρι είναι εδώ, εδώ και η ανάγκη για να εξαφανιστούμε, να ανέβουμε βουνά, να κολυμπήσουμε θάλασσες και να «διακόψουμε» ό,τι μας έκανε να κινδυνέψουμε να νιώσουμε μέσα στη ρουτίνα. «Κάνω διακοπές» σημαίνει …γυρίζω τον διακόπτη. Εάν νοιώσω συνθέτης, βάζω την μεγαλύτερη παύση στη σύνθεση. Σαν εκείνα τα έργα τα σύγχρονα που οι παύσεις είναι η κεντρική ιδέα. Ο χειμώνας που πέρασε ήταν ιδιαίτερα έντονος, ιδιαίτερα εδώ, στο δικό μας το μετερίζι, με ένα περιοδικό που το θέλαμε διαδικτυακό, να επωφελείται των νέων τεχνολογιών, και να οραματίζεται να παίξει τον ρόλο μιας μεγάλης (και ιδιόμορφης) παρέας με τα ίδια (περίπου) χαρακτηριστικά ως προς τους ήχους που αγαπάμε και μας ενώνουν. Δεν ξέρω αν το τελευταίο το ενστερνίζονται πολλοί ή αν θα βγουν κάποιοι να ορθώσουν την άποψη πως η κιθάρα (για παράδειγμα), μπορεί να είναι κοινό όργανο για πολλούς, αλλά δεν σημαίνει πως «τους ενώνει». Αυτό όμως που θέλω να πω είναι πως –βρε αδερφέ – τουλάχιστον διαφάνηκε (με την επανέκδοση του TaR) πως έχει δημιουργηθεί ένας τόπος που μπορεί και φιλοξενεί απόψεις- γνώμες- αντιρρήσεις, προβάλλοντας μελέτες, έρευνες, δημοσιεύοντας ειδικά αφιερώματα, χρησιμοποιώντας αρχεία, μνημονεύοντας πρόσωπα, δημιουργώντας ακόμα και εντάσεις με διαφορετικές γνώμες, θέσεις και απόψεις… Ας το ομολογήσουμε λοιπόν: Βρισκόμαστε και ανήκουμε στον κόσμο ενός περιοδικού! Είμαστε ένα μέρος του. Ένας τόπος που ξεκίνησε με αυτή την μορφή από τον Οκτώβριο του 2006. Που εκφράζει μειοψηφίες δίδοντας χώρο, υποστηρίζοντας απόψεις. Φιλοξενεί ποικίλες ιδέες μουσικών αισθήσεων και αναζητήσεων, ευελπιστώντας στο συγκερασμό τους. Τέλος, πιστεύω βαθύτατα πως ο τόπος αυτός (το TaR) θα αλλάξει τη διαδρομή του κόσμου της κιθάρας. Μένει να δούμε σε ποια κατεύθυνση. Πάντως, ευελπιστώ πως, τίποτα πλέον σε αυτό τον χώρο δεν είναι όπως πρώτα. Όλα είναι διαφορετικά. Η διαδρομή μας σε αυτό το διάστημα λειτουργίας των 10 μηνών υπήρξε επίμονο και επίπονο. Προσθέσαμε στην καθημερινότητά μας άγχος και ευθύνες. Αναζητήσαμε την πληροφορία, τη γνώση και την ενημέρωση με παρρησία. Αλλού πετύχαμε, αλλού θα μπορούσαμε και καλλίτερα, αλλά πάντως, έχουμε μπει στη μάχη της διεκδίκησης για έναν διαδικτυακό τόπο που τον νιώθουμε δικό μας. Έχει γεννηθεί από την διάθεση μιας μορφής …αυτοδιαχείρισης της σκέψης. Ένας τόπος που δεν δημιουργήθηκε για να προσθέσει καταθέσεις σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς. Απεναντίας. Αυτός ο τόπος μας έσπρωξε ακόμα περισσότερο στη Μουσική. Μας έβαλε στο μονόδρομο να εμβαθύνουμε τα φαινόμενα περισσότερο, να φτιάξουμε ένα σκηνικό που μέσα του να χωράνε μελέτες και έρευνες που μας δίνουν περισσότερο φως. Και είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να στραφούμε προς την γνώση ώστε να αντιληφθούμε τη Μουσική ως την πιο μαγική τέχνη που πέρα από την απόλαυση περιέχει και τον τεχνικό κορμό της, την ιστορία και τα πρόσωπά της. Τις αισθήσεις και τους δικούς της νόμους, δεμένους άρρηκτα με την ανθρώπινη νόηση και πνευματικότητα. Όλα αυτά και άλλα πολλά στροβιλίζονται στο μυαλό 10 μήνες τώρα. Όμως –όπως είπα στην αρχή αυτού του σημειώματος- το καλοκαίρι, με τις ζέστες, τις φωτιές στα δάση, το συρρικνωμένο οξυγόνο της Αθήνας, με τις άτεχνες Ακαδημίες Τεχνών, με την εφιαλτική προεκλογολογία, και με όλα όσα μας έχουν εξαντλήσει, την μόνη σημαία που μπορούμε να κυματίσουμε είναι εκείνη της παύσης. Της διακοπής. Του μηδενισμού του χρόνου. Νοιώθω πως στέρεψα. Άδειασα και το μυαλό ήδη έχει χάσει τους ρυθμούς και την τονικότητά του. Θα πρέπει να αποσυρθώ κι εγώ για κάποιο διάστημα και να κλείσω τον διακόπτη γιατί και το μυαλό είναι ένα μηχάνημα που υπερθερμαίνεται και κλατάρει… Το TaR λοιπόν (και το ραδιόφωνό του) για ένα μικρό διάστημα θα λειτουργεί μεν, σε ήπιους ρυθμούς όμως. Τόσο εγώ, όσο και οι στενοί συνεργάτες της καθημερινής πρακτικής δουλειάς (Κώστας, Έφη, Άλκης, Σοφία, Δημήτρης) θα αναζητήσουμε άλλους γαλαξίες… Θα σας λείψουμε; Θα μας λείψετε; Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι πως θα ξανασυναντηθούμε μετά τις ζέστες με μυαλά (ίσως) ξελαμπικαρισμένα. Άντε και καλό καλοκαίρι.
Το καλοκαίρι είναι εδώ, εδώ και η ανάγκη για να εξαφανιστούμε, να ανέβουμε βουνά, να κολυμπήσουμε θάλασσες και να «διακόψουμε» ό,τι μας έκανε να κινδυνέψουμε να νιώσουμε μέσα στη ρουτίνα.
Νότης Μαυρουδής