[πρωΤaRχικά (editorial)]
Τα blog του TaR
Το να ευλογάμε τα γένια μας δεν είναι πάντοτε κακό.
Έστω και αν μέσα σε αυτούς που ¨ευλογάμε¨, γράφουν σ’ αυτές τις σελίδες και είναι άνθρωποι που υποστηρίζουν το TaR ανιδιοτελώς.
Αναφέρομαι στον Γρηγορέα, τον Παναγιωτίδη, τον Κουδουνά, τον Κυπραίο, τον Τζαβάρα και την αφεντιά μου. Ο καθείς με τα δικά του χαρακτηριστικά, με τον δικό του τρόπο γραφής, παρακολουθούν το αντικείμενό τους και το καταγράφουν με τον δικό τους τρόπο για να το επικοινωνήσουν με τους αναγνώστες τους, παράλληλα με τους συνεργάτες της κύριας ύλης του TaR.
Αναφέρομαι στην καινούργια στήλη, δεξιά της πρώτης σελίδας του TaR, τα blogs, που ξεκίνησαν και επιχειρούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των αναγνωστών.
Ο Σταύρος Κουδουνάς, νομίζω πως μπορεί να απασχολήσει περισσότερο νέους ανθρώπους καθ’ ότι τα θέματά του ενδιαφέρουν τα νέα συγκροτήματα, νέα γρουπ, νέους καλλιτέχνες, που εκεί έχει εστιάσει ο πολύς κόσμος τη ματιά του.
Τα σχόλιά του για τις θέσεις του Χάρη Κατσιμίχα (κρίμα...) σχετικά με τους μετανάστες, είναι χαρακτηριστικά μιας κριτικής στάσης που αξίζει να την προσέξουμε από ένα νέο παιδί (ετών 20 {πλην}) που παρακολουθεί με αγωνία. Διαβάστε τον στο ( http://koudounastar.wordpress.com/ ). Τα σχόλιά του για τους Iron Maiden και Metallica είναι διαφωτιστικά για όλους εμάς τους (λίγο) μεγαλούτσικους που έχουμε ανάγκη να κατανοούμε τις σημερινές ροκ σκηνές που πιστεύω πως προβάλλουν έναν διαφορετικό ήχο (και αντιλήψεις). Ή, ακόμα και για τις κλιματικές αλλαγές, δηλώνει εξ’ αρχής την τοποθέτησή του. Γράφει: ¨Όσο και να προσπαθώ να παρακολουθήσω τη ροή της Ιστορίας με έναν περισσότερο ιδεαλιστικό τρόπο, ορισμένα γεγονότα του χθες και κατά κύριο λόγο του σήμερα, μονάχα υπό ένα πιο μαρξιστικό πρίσμα μπορώ να τα ερμηνεύσω ικανοποιητικά.¨
Δεν ξεχωρίζω κάποιον μπλόγκερ χωρίς λόγο. Το γεγονός είναι πως αναφέρομαι σε ένα νέο παιδί, που με βάση τη δίψα του, έχει διαμορφώσει έναν τρόπο γραφής (και κριτικής στάσης) ζηλευτό. Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως έχουμε ανάγκη από νέο αίμα και αυτή η πλευρά μας ενδιαφέρει, αφού είναι και ο καλύτερος τρόπος ανανέωσης καταγραφής ιδεών. Ιδιαίτερα ο χώρος της μουσικής φιλολογίας (αρθρογραφία, κριτική, παρουσίαση, ρεπορτάζ, ανάλυση), έχει ανάγκη από νέο αίμα, νέους χυμούς…
- Δεν σας κρύβω πως χαίρομαι να διαβάζω κείμενα του Παναγιωτίδη, που είναι ένα σχολείο για ότι γράφει (http://panagiotidistar.wordpress.com/). Για παλαιό μουσικό υλικό, για κοινωνικά- πολιτικά θέματα.
- Τα σκωπτικά του Γρηγορέα με την οξύθυμη κριτική του στάση (http://grigoreastar.wordpress.com/).
- Tα ατμοσφαιρικά σουρεαλιστικά οπτικά του ολιγομίλητου πάντα Τζαβάρα (http://tzavarastar.wordpress.com/).
- Tη δίψα του Κυπραίου για να καταγραφεί η μεριά ενός εραστή της μουσικής (http://kipreostar.wordpress.com/.
Όμως τα blogs του TaR έχουν ακόμα μακρύ δρόμο να διανύσουν για να πετύχουν την επικοινωνία με τους αναγνώστες. Συμμετέχοντας κι εγώ σ’ αυτή τη νέα προσπάθεια (http://mavroudistar.wordpress.com/), αντιλαμβάνομαι την πορεία αυτή, που θα είναι δύσκολη.
Διαβάζετε τα blog του TaR.
Είναι σελίδες ημερολογιακές και ίσως πολύ προσωπικές, τόσο, που μπορεί να σας προκαλέσει αντίδραση. Δεν έχετε παρά να γράψετε (τώρα υπάρχει ο μηχανισμός) και να επέλθει διάλογος και αυτό -σίγουρα- θα κάνει το αίμα να …βράσει.
Τι το καλύτερο;
Νότης Μαυρουδής
(24/5/2010)
