[Τετράδιο Πρόχειρο]
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΑΦΟΡΜΕΣ ΓΙΑ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.
.jpg)
Νέας χρονιάς ξεκίνημα - νέοι αγώνες, σε ένα τοπίο πιο μουντό, τουλάχιστον για αυτούς που μέχρι τώρα λειτουργούσαν σε χώρους δημιουργικά πιο φωτεινούς, ή τέλος πάντων έτσι νόμιζαν. Για εμάς τους ‘λόγιους’ μουσικούς ουδέν το νεώτερον, η μουντάδα ήρθε σιγά-σιγά και κάθισε στον καλλιτεχνικό μας σβέρκο εδώ και χρόνια, αναγκάζοντας (άλλον νωρίτερα, άλλον αργότερα) να φτιάξει και το δικό του κόσμο, τον παράλληλο και συμπληρωματικό, όπου η επιτυχία και η αποτυχία λειτουργούν με άλλους κανόνες.
Ελίτ θα πείτε; Ούφο θα πείτε; Ό,τι και να πείτε, δίκιο θα έχετε.
Όμως και εμείς οι φτωχοί -πλην τίμιοι- καλλιτέχνες που δεν μας αξίωσε να είμαστε λάιτ και μέινστριμ δίκιο έχουμε, καθόσον δεν μπορείς να επιβιώνεις ως νορμάλ σε μια πραγματικότητα που όλα συνεχώς σου φωνάζουν το πόσο περιττός είσαι.
Νομίζω;
Σε αυτό τον παράλληλο κόσμο λοιπόν (που μια χαρά συμβαδίζει με τον πραγματικό όταν αποφεύγονται οι κακοτοπιές κι όταν η -επί της ουσίας ολιγαρκής- προσωπική ζωή τσουλάει όμορφα και ειρηνικά) και αυτή τη χρονιά που πέρασε συνέβησαν πράγματα και θαύματα! Λογικό είναι προσωπικά να είμαι περισσότερο ενημερωμένος για αυτά του δικού μου χώρου, της μουσικής.
Θα μου επιτρέψετε όμως να μην βρίσκω ιδιαίτερο ενδιαφέρον στα λεγόμενα μεγάλης εμβέλειας γεγονότα, αυτά λειτουργούν μια χαρά και χωρίς εμένα μαζεύοντας την λεγόμενη αφρόκρεμα της κοσμικής ζωής της πόλης. Το ‘αφάν κατέν’ που έλεγε μια γιαγιά, θα έκανα μάλιστα και χιούμορ επί του όρου εάν τη μανούλα μου δεν την έλεγαν Κατίνα.
Κάποια λοιπόν από αυτά τα μικρής εμβέλειας μουσικά γεγονότα τα πληροφορηθήκαμε από τα ειδησεογραφικά μέσα του παράλληλου κόσμου μας (από το TaR επί παραδείγματι), ενώ άλλα ακολούθησαν τη γνωστή, δοκιμασμένη ανά τους αιώνες, αξιόπιστη και με δυνατότητες δημιουργικού αυτοσχεδιασμού οδό πληροφόρησης, αυτή της ‘από στόμα σε στόμα’ διάδοσης.
Θα ήθελα λοιπόν για το καλό της νέας χρονιάς, να αναφέρω τέσσερις εκδόσεις δίσκων που μου έκαναν εντύπωση και, κυρίως, με γέμισαν αισιοδοξία για τα μελλούμενα. Θα τις αναφέρω με τυχαία σειρά, χωρίς στην αρίθμηση να υποδηλώνεται κάποια αξιολόγηση.
1. Ο Γιώργος Τοσικιάν, ένας εκλεκτός κιθαριστής της νεότερης γενιάς (με όλα τα ποιοτικά, αλλά και ποσοτικά, στοιχεία που πιστεύω ότι χρειάζονται για να διεκδικήσει τον τίτλο του ολοκληρωμένου καλλιτέχνη) έκανε τη σωστή κίνηση: Έβαλε ανθρώπους να δημιουργήσουν, μάζεψε υπάρχον ανεκμεταλλευτο υλικό, ηχογράφησε άψογα και έσκασε μύτη στην πιάτσα με πρόταση και ταυτότητα: “Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΣΙΚΙΑΝ ΠΑΙΖΕΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΣΥΝΘΕΤΕΣ”.
.jpg)
 | κάντε κλικ στο εικονίδιο-μεγάφωνο, |
Έχω κάθε λόγο να υπερηφανεύομαι που συμμετέχω σε αυτή την παραγωγή ως συνθέτης, αλλά κι ως υπεύθυνος για την τελική ψηφιακή επεξεργασία του ήχου (mastering)). Επίσης έχω κάθε λόγο να χαίρομαι που ακολουθείται από έναν εξαιρετικό νέο μουσικό ένας δρόμος καριέρας που πάντα τον πίστευα και τον υποστήριζα. Επειδή όμως (για όλα τα παραπάνω) έχω και κάθε λόγο να είμαι προκατειλημμένος, σταματώ εδώ. Απλά σας προτρέπω να αγοράσετε το δίσκο! Αν αγαπάτε την κιθάρα και την ελληνική μουσική αποκλείεται να χάσετε.
Περισσότερες πληροφορίες εδώ http://www.tar.gr/content/content.php?id=3390
2. Δηλαδή πιστεύετε ότι εμείς που είχαμε την τύχη να συμμετάσχουμε σε κάποια μουσικά γεγονότα που τώρα θεωρούνται ‘μυθικά’ θεωρούσαμε (τότε) ότι κάτι σπουδαίο ψήνεται; Όταν πχ γράφαμε τη Ρωμαϊκή Αγορά, τι νομίζετε ότι μας έλεγε ο Χατζιδάκις, ‘Ελάτε παιδιά να γράψουμε Ιστορία’; Την καθημερινότητα ζούσαμε, την παρουσία του Μάνου απολαμβάναμε, χαιρόμασταν τη μουσική μας και κυρίως χαιρόμασταν για το ότι αυτό είναι το επάγγελμα που μας συντηρεί δημιουργικά και οικονομικά (κάτι που είναι άλλωστε και το απολύτως φυσικό).
Προς τι ο πρόλογος; Διότι κυρίες μου και κύριοι, πολύ υποτιμάμε τις νέες προσπάθειες και τα νέα ταλέντα. “Σαν τον τάδε συνθέτη δεν υπάρχει κανείς στη εποχή μας” λέγεται…
Τι λέτε μωρέ! Δηλαδή τι έγινε, τέλειωσαν τα υλικά στη φύση; Πείτε ότι ευκαιρίες όπως δόθηκαν στον τάδε 'μεγάλο' δεν δίνονται πλέον, ή πως ενώ τότε μας άρεσε να μυθοποιούμε τον καλλιτέχνη τώρα φτιαχνόμαστε να τον απομυθοποιούμε. Τότε να συμφωνήσω.
Αλλά το βασικότερο είναι με ποιον συγκρίνεις τον τάδε ‘μύθο’ του παρελθόντος. Τον συγκρίνεις με τον δημοσιοσχεσίτη τραγουδοποιό (‘συνθέτη’ λέμε στην πατρίδα μας) που δηλώνει “έντεχνος” (!) στα καλλιτεχνικά ένθετα των αγοραίων εφημερίδων καναλιών και ιστοσελίδων; Ή τον συγκρίνεις με τον ταλαντούχο νέο δημιουργό που παλεύει (συχνά μάταια) για να τραβήξει την προσοχή μας ανάμεσα στα σκουπίδια και στα δήθεν;
Ας μιλήσουν λοιπόν τα δημιουργήματα! Σας έχω ένα παράδειγμα νέων ανθρώπων, που αν οι συνθήκες τους ευνοήσουν έχουν όλες τις προδιαγραφές για να ‘ανθίσουν’:
“SNOOZE LOOP”, νεανικό συγκρότημα αυτοπροσδιοριζόμενο ως alternative instrumental, αποτελούμενο από τους Παντελή, Πέτρο και Μίλτο (αγνώστων λοιπών στοιχείων -που εύχομαι σύντομα να γίνουν 'πολύ γνωστών').
Έπεσε στα χέρια μου το δισκάκι τους το οποίον απήλαυσα δεόντως (κι εξακολουθώ να απολαμβάνω). Μουσική, σαν μια σύγχρονη καθημερινή ματιά. Από νέους καλλιτέχνες με μουσικό και ποιητικό ένστικτό, πλούσια και ακριβά βιώματα και επηρεασμούς. Και με πολύ ταλέντο και μέλλον. Το (πρώτο μάλλον) δισκάκι τους ψάχνει θέση στην ψυχή μας ως cd+μικρό βινύλιο, αλλά και ως δωρεάν download. (Όμως πάντα αξίζει τον κόπο να υποστηρίζουμε και αγοράζοντας. Για να υπάρξουν φράγκα, άρα και συνέχεια έτσι;).
Θα το βρείτε εδώ: http://snoozeloop.bandcamp.com/album/- ).
Άλλο δεν έχω να προσθέσω μιας και μπορείτε να έχετε άμεση πρόσβαση στο υλικό. Απλά να αναφέρω ότι είναι μια ανεξάρτητη και αισθητικά άψογη έκδοση, σε θαυμάσιο φάκελο (σχεδιασμένο από τον Ορφέα Ζέρβα).
Όλα στο Άριστα λοιπόν, οι Snooze Loop δικαιούνται απόλυτα την προσοχή και στήριξή μας!
3. Εδώ θα μιλήσουμε μεν για νέους, πλην όμως καταξιωμένους μουσικούς!
Ο Χάρης Λαμπράκης (ένα από τα κορυφαία νέυ στον μικρό πλανήτη μας) και το κουαρτέτο του. Η ιστορία έχει ως εξής:
Κάποτε η Σαβίνα (Γιαννάτου) μου πρότεινε να παίξουμε ως τρίο από φωνή, κιθάρα και νέυ.
Δεν το κρύβω ότι είμαι λίγο ‘συντηρητικός’ με τους συνδυασμούς οργάνων τα οποία έχουν έντονο χαρακτήρα και ιστορία. Το γοητευτικό αυτό φλάουτο της Ανατολής το λατρεύω ως όργανο, όμως ομολογώ πως ένιωσα αμήχανα (εγώ ένας δυτικός -έστω και εν συγχύσει- μουσικός) στην ιδέα της συνύπαρξης. Κι αυτό βέβαια, έχοντας κατά νου όλες αυτές τις μουσικές σαλατοποιήσεις της εποχής, με τις οποίες δεν τρελαίνομαι ιδιαίτερα.
Όμως οφείλω να ομολογήσω ότι έπεσα στην περίπτωση. Διότι όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος, ο Χάρης Λαμπράκης είναι ένας μουσικός όπως εγώ εννοώ την ιδιότητα: Για κάποιο λόγο βρέθηκε με το συγκεκριμένο μουσικό εργαλείο στα χέρια του, το οποίο όμως με τον τρόπο που το εκμεταλλεύεται, αντί να του δημιουργεί «πλαίσιο», αυτό του ανοίγει αισθητικούς ορίζοντες! Κι όχι σαλατοποιώντας ανατολή και δύση «για να αυξήσουμε την πελατεία» αλλά με την μεγάλη έμπνευση και ευαισθησία του ανθρώπου που στο μυαλό και την ψύχη του η τέχνη είναι μία, ενιαία και αδιαίρετη. (Αμήν!)
| κάντε κλικ στο εικονίδιο-μεγάφωνο, |
Τα παραπάνω ένιωσα την επιθυμία να γράψω ακούγοντας το νέο του δίσκο «Θέα». Απλά, εύχομαι να απολαύσετε και σεις όσο απολαμβάνω εγώ τον Χάρη Λαμπράκη και τους άλλους τρεις υπέροχους μουσικούς που αποτελούν το κουαρτέτο του και υλοποιούν αυτόν τον εξαιρετικό δίσκο: Νίκος Σιδηροκαστρίτης (τύμπανα), Δημήτρης Θεοχάρης (πιάνο) και Λύδιος Δάμης (μπάσο).
Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που ρε αδερφέ καμαρώνεις να νιώθεις 'συνάδελφος'!
Αναλυτικές πληροφορίες θα βρείτε εδώ: http://www.tar.gr/content/content.php?id=3019
Τον δίσκο εδώ http://www.cdbaby.com/cd/harrislambrakis ή haarris@yahoo.com
4. Last but not least, μια ιστορική επανέκδοση. Διότι πώς άλλωστε δικαιούσαι να αισιοδοξείς άνευ γνώσης και εκτίμησης της ιστορίας του χώρου σου;
Η πρώτη λοιπόν (παγκοσμίως!) έκδοση διασκευών σε τραγούδια των Beatles έγινε στην Ελλάδα! Εν έτει 1978 παρακαλώ, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Νότης Μαυρουδής με τη στήριξη του παραγωγού Νίκου Μωραίτη (Motivo) σε μια έκδοση βινυλίου. Και έγινε χαμός στα τότε κιθαριστικά σαλόνια: “Θα μολυνθεί η κλασική μας κιθάρα από σκαθαροζούμι; Αίσχος!”.
Τόσα χρόνια μετά (που πλέον θα έλεγα ότι έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο) κάτι τέτοιο μπορεί να φαίνεται σαν ανέκδοτο, όμως έπρεπε να βγει ο John Williams, χρόνια μετά, για να επαναφέρει στην πραγματικότητα τους εγχώριους ιεραποστόλους της καθαρότητας του χώρου: Τα Σκαθάρια δεν ήταν τυχαία περίπτωση ‘ελαφράς μουσικής’. Ο Μαυρουδής το είχε καταλάβει και ήταν από τους πρώτους!
Αναλυτικές πληροφορίες για την επανέκδοση σε cd θα βρείτε εδώ http://www.tar.gr/content/content.php?id=3439 .
Προσωπικά δεν προσθέτω τίποτε άλλο, μιας και ως φίλος του Νότη αλλά και ως υπεύθυνος για τη νέα ψηφιακή επεξεργασία του ηχητικού υλικού έχω χάσει ‘από χέρι’ το τεκμήριο της αμεροληψίας.
Καλή Χρονιά!
Κώστας Γρηγορέας
(Ιανουάριος 2011)
http://www.youtube.com/kostasgrigoreas
http://www.grigoreas.gr/
www.myspace.com/kostasgrigoreas
http://grigoreastar.wordpress.com/
_1.jpg)
