Τρία κονσέρτα, για τρεις γυναίκες σολίστ
(η συναυλία της Ορχήστρας των Χρωμάτων στις 22/4/07)
Στο πλαίσιο του κύκλου συναυλιών στο μουσείο Μπενάκη με την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, την Κυριακή 22 Απριλίου είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε τρία κονσέρτα για έγχορδα…
Το πρώτο κονσέρτο ήταν του G.F. Handel για άρπα (HWV 294) με σολίστ την Μαρία Μπιλντέα.
Αξίζει ιδιαίτερα να σημειώσω την θαυμάσια αισθητική αλλαγή που μου συνέβη, ερχόμενος στην συναυλία μετά από μια αγχωτική και νευρική διαδρομή για να φτάσω εγκαίρως, όταν μπήκα (ελάχιστα καθυστερημένος ) και άκουσα τον απίστευτο μπαρόκ ήχο του μαέστρου Handel. Οι προβληματισμοί με συνεπήραν…(ήταν αλήθεια τόσο όμορφος ο κόσμος τότε ή κάνω λάθος;).
Η Μαρία Μπιλντέα στην άρπα με καταπληκτική δεξιοτεχνία και μουσική σοβαρότητα ερμήνευσε το έργο και η ορχήστρα υπό τον Μίλτο Λογιάδη συνόδευε τις υπέροχες λυρικές γραμμές της άρπας.
Το κονσέρτο είναι σε τρία μέρη (τυπικό της εποχής). Το 1ο Andante – Allegro, το 2ο Larghetto και το 3ο Allegro Moderato.
Το πρώτο και το τρίτο ήταν πανέμορφα ζωηρά και χαρούμενα μέρη με αντίστοιχες cadenzas.Το δεύτερο μέρος όμως είχε ξεπεράσει τα όρια της λυρικής τελειότητας (αν δεν υπήρχαν σήμερα οι ηχογραφήσεις θα ήμουν πολύ δυστυχισμένος…).
Το δεύτερο κονσέρτο ήταν του Γιώργου Χατζημιχελάκη για σαντούρι και έγχορδα με σολίστ την Αγγελίνα Τκάτσεβα.
Ο Γ. Χατζημιχελάκης στο πυκνογραμμένο και καταπληκτικό αυτό κονσέρτο, παρουσίαζε με εξαιρετική διαφάνεια τις μουσικές σκέψεις σε μια γλώσσα όπου είναι ιδιαίτερα δύσκολη.
Το σαντούρι πολύ συχνά έπαιζε φράσεις που ήταν δανεισμένες από ανατολικούς δρόμους και η ορχήστρα συνόδευε με εντυπωσιακά αρμονικά και ρυθμικά σχήματα όπου (στην δυσκολία για να παιχτούν) θύμιζαν Stravinsky.
Εξίσου δύσκολο και εντυπωσιακό ήταν το μέρος του σαντουριού και η Α. Τκάτσεβα απέδειξε πόσο μεγάλη σολίστ είναι.
Ο Χατζημιχελάκης εκμεταλλεύτηκε τις δυνατότητες της ορχήστρας αναπαράγοντας ασυνήθιστους ήχους (π.χ. ο κρουστός ήχος των κοντραμπάσων) επιτυγχάνοντας σπάνιες μουσικές αισθήσεις οι οποίες γίνονται εφικτές μόνο από την πένα ενός ωρίμου και σημαντικού σύγχρονου συνθέτη.
Το τρίτο κονσέρτο ήρθε μετά το διάλειμμα και ήταν το Megaron Concerto του Nikita Koshkin με σολίστ την Έλενα Παπανδρέου στην κιθάρα.
Μεγαλύτερο σε διάρκεια από τα προηγούμενα, σε τέσσερα μέρη.
1ο Allegro sostenuto – Allegretto marziale – Tempo primo
2ο Allegro assai
3ο Adagio
4ο Vivo – Andante
Στο πρώτο μέρος ο Koshkin ξεκίνησε με ένα εντυπωσιακό σκοτεινό ύφος με την κιθάρα να παίζει διάφωνες συγχορδίες και φράσεις όπου απαιτούν μουσική ωριμότητα και ιδιαίτερη αισθητική. Κάτι που η Ε. Παπανδρέου έχει, και με το παραπάνω.
Το δεύτερο μέρος ήταν απρόσμενα διαφορετικό απ’ το πρώτο. Ζωηρό, γρήγορο έξυπνο και με χιούμορ που μου θύμισε κάτι απ’ το Polka Papandreou.
Στο τρίτο μέρος γύρισε σε ένα θαυμάσιο αργό ύφος και στο τελευταίο(και ζωηρό) σε ένα ευδιάθετο και νοσταλγικό χρώμα.
Οι cadenzas ήταν πολύ δύσκολες και έδιναν την ευκαιρία στην σολίστ να επιδείξει την δεξιοτεχνία της και το μουσικό της βάθος και η Ε. Παπανδρέου το έκανε με απόλυτη αυτοπεποίθηση και ικανότητα, όπως πάντα.
Ο Koshkin αποδεικνύεται διαρκώς ένας σημαντικότατος σύγχρονος συνθέτης με έντονο προσωπικό ύφος.
Η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό τον Μίλτο Λογιάδη υπηρέτησε την μουσική του μεγάλου συνθέτη του μπαρόκ αλλά και των δυο άλλων σύγχρονων, το ίδιο άψογα.
Ήταν μια υπέροχη βραδιά!!
Δημήτρης Παππάς
pappas@tar.gr
(Απρίλιος 2007)
