[MedArt] Τάσεις και ...στάσεις
(του Αντρέα Καρακατσάνη)

Τάσεις και ...στάσεις

David Russell in concert

Πολύς λόγος γίνεται κατά καιρούς -ή για την ακρίβεια- συνεχώς για την ενδεδειγμένη στάση του σώματος κατά τη μελέτη της κιθάρας καθώς και για τα προβλήματα που προκύπτουν από τη λανθασμένη στάση. Για το λόγο αυτό, το μικρό αυτό άρθρο έχει ως σκοπό να προσδιορίσει τις διαστάσεις του θέματος, αλλά και τις γενικές αρχές που είναι καλό να λαμβάνει κανείς υπ’ όψιν του, ώστε να επιτυγχάνεται το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ξεκινάμε λοιπόν:

1. Μάθετε το σώμα σας: Δε βγήκαμε όλοι από το ίδιο καλούπι. Άλλος ψηλότερος, άλλος κοντύτερος, άλλος αδύνατος, άλλος λιγότερο...αδύνατος. Οι διαφορετικές αναλογίες απαιτούν και διαφορετική αντιμετώπιση.

2. Βασικό κριτήριο του τι είναι σωστό είναι η χαλαρότητα. Μην κάνετε τους «ήρωες». Η σημασία του να είναι κανείς χαλαρός γίνεται περισσότερο αντιληπτή αν αναλογιστεί κανείς ότι αποδίδουμε μεν σε συνθήκες σωματικού stress για λίγη ώρα, μελέτη όμως σημαίνει κάποιες ώρες την ημέρα, κάθε ημέρα, για αρκετά χρόνια (αν όχι για το υπόλοιπο της ζωής μας!!!) Γιατί λοιπόν να επιβαρύνουμε το σώμα μας με βλάβες που, όχι μόνο περιορίζουν το αποτέλεσμα της μελέτης, αλλά και αθροίζονται σε βάθος χρόνου;

3. Χαλαρότητας...συνέχεια. Είναι γνωστό ότι ο στόχος του εγκεφάλου κατά το παίξιμο της κιθάρας είναι τα δάκτυλα. Πρέπει λοιπόν να εξασφαλιστεί η ανεμπόδιστη λειτουργία τους και η μέγιστη λειτουργικότητά τους. Αυτό σημαίνει ότι οι κεντρικότερες αρθρώσεις (ώμοι, αγκώνες, καρποί) πρέπει να είναι όσο το λιγότερο φορτισμένες. Όσο πιο σφιγμένοι είναι οι μύες της ωμικής ζώνης, του βραχίονα και του πήχη, τόσο πιο δύσκαμπτα τα δάκτυλα. Γι’ αυτό λοιπόν έχετε κατά νου: χαλαρά τις ωμοπλάτες, χαμηλά τους ώμους και καλή δύναμη.

4. Έχετε πάντα τη σπονδυλική στήλη όσο το δυνατόν πιο ευθειασμένη και όσο το δυνατόν πιο κάθετη στη λεκάνη σας. Πέρα από το ότι έτσι αποφεύγονται προβλήματα όπως η σκολίωση, με τον τρόπο αυτό γίνεται ευκολότερη η επίτευξη της αποφόρτισης των κεντρικότερων αρθρώσεων, όπως προανεφέρθη.

5. Πειραματιστείτε! Πέρα από τη «θέση ασφαλείας», αναζητήστε πώς θα βελτιώσετε τα ήδη κεκτημένα. Σημαντικό είναι επίσης να ασχοληθείτε με τον προσδιορισμό άλλων παραμέτρων όπως το ύψος της καρέκλας, το ύψος και τη θέση του υποποδίου, άλλα και με τη χρήση βοηθητικών συσκευών που ανυψώνουν την κιθάρα. Όλα αυτά μπορούν να προσφέρουν λύσεις. Από την άλλη βέβαια, οι υπερβολές δεν προσφέρουν κάτι: όταν μελετάμε, μελετάμε.

6. Μάθετε να διακρίνετε τη διαφορά ανάμεσα στο αίσθημα τάσης και στον πόνο και βρείτε το όριό σας. Μόνο αν εργαστείτε πάνω σε αυτό θα κινηθείτε με ασφάλεια και θα μπορέσετε να επεκτείνετε τα όρια αντοχής δίχως κινδύνους τραυματισμών. Ένας καλός τρόπος να το αντιληφθείτε αυτό είναι ότι ο πόνος συνεχίζεται και μετά τη μελέτη, σε καθημερινές κινήσεις και σε ώρες που το σώμα είναι «κρύο». Εντάξετε στη νοοτροπία σας την πολύ σημαντική λέξη «Διάλειμμα» και δε θα χάσετε.

7. Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να αποδεχτούμε ότι δεν είναι μέρος της εντελέχειας του ανθρωπίνου σώματος να παίζει κιθάρα. Για την ακρίβεια, η μελέτη-και ιδίως η πολύωρη- ίσως και να αποτελεί ένα από τα χειρότερα παραδείγματα καθιστικής ζωής, γεγονός που χρειάζεται υποχρεωτικά εξισορρόπηση. Πώς; Η απάντηση είναι απλή: κινητοποιηθείτε! Η ήπια φυσική άσκηση 2 με 4 φορές την εβδομάδα καθώς και η εκτέλεση απλών διατατικών ασκήσεων πριν και μετά τη μελέτη βοηθούν τόσο στην πρόληψη τραυματισμών, όσο και στην αποκατάσταση των ήδη παθόντων. Για τους άτυχους αυτούς δε, ποτέ δεν είναι αργά, ενώ καλά αποτελέσματα επί της αποκατάστασης εμφανίζουν οι συνεδρίες φυσικοθεραπείας, η τεχνική Alexander και άλλα παρόμοια μέτρα.

Επιλογικά, ευχή είναι να έγινε κατανοητό πως, με απλά μέτρα, αλλά και συνέπεια σε αυτά, η επίτευξη ενός επιθυμητού αποτελέσματος είναι κάθε άλλο παρά ακατόρθωτη. Ελπίδα μας είναι, έστω και ένας να ωφεληθεί από τα εγγραμμένα. Κατά τα λοιπά,...αχρείαστοι να είμαστε…

Ανδρέας Καρακατσάνης
andreas@tar.gr
(Φεβρουάριος 2007)